Proficiat lieve Milan met je eerste communie!

Selectief doof zijn is geen ziekte maar een keuze, op de radio gaven ze bij deze reportage terug regen uit.  Maar Sharon, de mama van Milan, en ik deden net alsof we dat nu net niet gehoord hadden.  Negeren blijkt vaak een goeie optie te zijn.

Sharon is een persoon die ik ongelooflijk zalig vind! Omdat ze soms van die dingen doet waarvan ik denk: wel, dat had ik kunnen geweest zijn. En dan ben ik stiekem blij dat het iemand anders was. Blij dat er blijkbaar nog van die verstrooide geesten bestaan.  Die bijvoorbeeld twee linker schoenen kopen en pas jaren later op de foto ontdekken dat ze twee linker schoenen hadden gekocht. Zalig!

Sharon, ik hou zo ongelooflijk veel van dat verward stukje van jou! Heerlijk!

Fijne communicatie ook, we begrijpen elkaar gewoon. Ik stuur haar alles door nog voor er betaald wordt (laat ons duidelijk zijn, omdat ik nog geen tijd had gevonden om facturen te maken), zij weet wat er tegenover staat als ze niet betalen. De afwas of een minder goed riekende gevel.  En als er dan toch ruis is in de communicatie doet ze gewoon even navraag bij Jimmy en Jonas 😉  Als ik een Award zou mogen uitreiken naar een klant voor leuke communicatie, ik gaf hem aan jou, Sharon!

En Milan? Milan is een uitbundig, lief en zacht kereltje.  En na de reportage (waar mijn boontjes deel uitmaakten van de randanimatie)  is ons Iebje hem ‘Milan, mijn vriend’ gaan noemen.

Dank je voor (weeral) het vertrouwen 🙂

Dank je voor de overheerlijke communicatie!

Dank je voor alle lieve en zotte zinnetjes! Je hebt meermaals een glimlach op mijn gezicht getoverd!

Liefs,
Ann-elise