Proficiat Noa met je vormsel!

Een ochtendreportage in maart. Wat mooi als heel de wereld in een gouden gloed baadt.

Voor de lens Noa. Een verlegen maar heel lief meisje. Noa rijdt al heel lang paard en wou dan ook zielsgraag samen met haar paard op de foto.

We hebben kleine korte gesprekjes. Over haar vele vriendinnen. Over wat ze later worden wil. Er hangt een soort rust in de lucht en geen van ons beiden heeft drang om de stiltes te gaan invullen. Het voelt goed. Ik verdwijn in mijn toestel terwijl Noa dromerig in het ochtendlicht stapt met een gulle tederheid voor Charlie (ik denk dat het paard Charlie heette, maar meer dan 10 weken later is er toch enige twijfel over mijn lang termijngeheugen).

De mama van Noa, Leen, is een ex-collega van mij. Van in het WZC. Gek hoe ver alles ondertussen achter me lijkt te liggen. En heel fijn om te zien hoe zowel vanuit De Witte Berken, het WZC en het GVO mensen de weg naar mij terug vinden.

Het enige wat ik momenteel in mijn huidige job mis zijn toch wel colléga’s… Heel fijn om dan zo af en toe een vroegere collega over de vloer te krijgen :-).