Blikken die raken. Gezinsreportage met al weer een prachtig gezin voor de lens!
Naarmate een reportage verstrijkt heb ik vaak het gevoel dat ik mensen ook echt leer kennen. Hoe kort een reportage vaak ook is. Soms heb ik het gevoel kleine hoekjes in mensen hun ziel te zien. Vaak weet ik kleine stukjes dromen. Weet ik wie er al eens een Ikea kast heeft opgezet. Met of zonder plan. Wie er de voorkeur geeft aan steentjes in hun schoen boven een wimper in hun oog. Hoe ze glimlachen van herkenning als één van de kinderen een typisch zichzelfje doet. En ik voel dat ook ik, naarmate de reportage vordert, meer open wordt. Ook af en toe de hoekjes van mijn ziel laat zien. Blikken. Kijken.
Hoezeer ik ook hou van woorden. Er zijn geen woorden die alles omvatten. Boven woorden zijn er gebaren, blikken die mensen groter en prachtiger maken.
Annelies, dankjewel voor die bepaalde blik toen je de wanddecoratie kwam afhalen! Geen woorden hadden me meer kunnen raken!
Veel liefs,
Ann-elise
