Acute daad van eerlijkheid I communiereportage Lauren en Lenn
Een reportage bij één van mijn favoriete vroegere huisgenoten :-). Een heerlijk ouderwets gegroeide vriendschap die we met regelmaat geheel traditiegewijs beklinken met een Duvel. Misschien omdat we de nachtwinkelwijn ondertussen verfoeien en onze mannen wellicht niet opgetogen zouden zijn als iemand met een chinees thuiskomt die ze in de nachtwinkel heeft ontmoet (belangrijke nota: de chinees werd meegebracht omdat we anders niet met genoeg waren om te kunnen kaarten).
In juni ben ik bij hen thuis als fotograaf voor een prinsheerlijke reportage. Het voelt zo fijn om daar nog even te kunnen en te mogen zijn. Ondertussen hebben ze alle vijf een plaatsje in mijn hart veroverd, ik ben fan van dit gezin waar ik telkens opnieuw zo welkom ben.
Na de reportage stuur ik een voorstel voor de boekjes van de tweeling door – wat ik normaal niet doe – en ik krijg een kort mailtje terug. Of ze even mag langs komen om het boekje te bespreken.
Ik zweet een beetje mijn zinnen uit omdat ik het wel een beetje vreemd vind dat ze daarvoor langs wil komen. Maar uiteraard zijn we al lang vriendinnen, en het is weer zo’n periode waarin het sociaal contact sterk beperkt wordt… én als mijn klant kan ze mits het respecteren van maatregelen wel nog langskomen. Vreugdesprongetje, ik begrijp haar bericht. Ze mist me gewoon heel erg.
Ze komt, we hebben een gezellige babbel en uiteindelijk kom ik dan toch bij de vraag (je weet nooit dat er dan toch iets mis was met de fotoboekjes) : “Hoe zit dat nu precies eigenlijk met dat boekje?”.
Er fladdert heel even een onrustvlindertje langs. Het is even stil. Ik streel even mijn smartphone want hij licht daar van op en ik hoop wat licht te brengen in deze situatie.
Ze aarzelt. Zegt dat haar man zei dat ze beter kon zwijgen en dat het uiteindelijk wel mooie beelden zijn. Maar dan komt het. Dat ze mij mist in het boekje, dat de beelden heel erg mooi zijn maar dat het stukje dat mij zo mij maakt een beetje verdwenen is. Dat het fijn is om mij ook effectief tegen te komen als je in een boek bladert. Voor grote broer Robbin had ik ook een boek gemaakt en dit was een samenspel van woord en beeld. Ze haalt aan dat ze het een mooi fotoboek vindt maar er stiekem meer van verwacht, dat ze weet dat ik het schoner, wilder en lichter kan invullen.
Ik schenk mezelf nog eens vol. Daal even af naar Plato’s grot. Kus mezelf wakker.
U voelt het wellicht ook. We hebben hier te maken met een acute daad van eerlijkheid zonder taboe. Ik erken. Ik heb mezelf ook gemist.
Ik ben haar zo ongelooflijk dankbaar dat ze zo eerlijk met me was! Ik groei terug naar wat ik was.
Zo dankjewel daarvoor!!!
Ongelooflijk veel liefs,
www.ann-elise.be: Ook een heerlijke reportage met woord en beeld? Ik ben terug de vrouw op de juiste plek! https://ann-elise.be/fotografie/communie%20lentefeest-2.html
