blog / gezinsshoot

Over fabriekswerk in vroegere tijden… Een technieker die (wellicht) vertederd werd en een prinsheerlijke gezinsreportage

Een reportage met Tine… Iemand die mijn pad heel kort kruiste maar die op de één of andere manier wel tot mijn herinneringen zal behoren als ik oud ben en versleten.

We deden ooit samen onze vakantiejob in een fabriek. Aan de band. De eerste dagen waren hel tot het moment dat er een knappe technieker op het toneel verscheen :-).

Wellicht vertederd door onze frisheid toonde hij hoe je de band trager kon zetten. We waren er één en al voor. De wereld in feeststemming wanneer we onze kleine band even later bedienden met een uitgelaten vrolijkheid en een zee van tijd. Omdat de cijfers uiteraard behaald moesten worden, zetten we de band iets vlugger voor de ploeg die na ons kwam. Het was best wel fijn om complementair te zijn :-). Ze vulden ons perfect aan. Als kers op de taart kregen we ook nog een pluim van de afdelingschef, omdat de andere vakantiejobs van de ploeg na ons constant klaagden. Hoedje af dat wij zonder morren het tempo konden bijhouden. We vouwden een lach samen en huppelenden de volgende dag tegemoet*. We hadden de fronten ingedeeld, de waarheden vastgelegd en onze middelen gekozen om onze vakantiejob draaglijker te maken. We zongen luidkeels mee met de radio, verzonnen andere plannen om het nog leuker te maken en vergaten de wereld om ons heen. Ik had gemiddeld de hele dag de slappe lach met Tine naast mij aan de band. Op een ander moment zijn we samen uren onderweg naar Brussel en onderweg van Brussel terug naar huis zonder dat we ooit Brussel echt hebben gezien, maar het was best wel een leuke avond geweest. Sindsdien verkeer ik in de wetenschap dat niet de situatie, maar met wie je in een bepaalde situatie verzeild raakt, bepalend is voor je welbevinden. Leerschool van die zomer: “Eén van de grootste vrijheden van ons menszijn is dat we zelf bepalen hoe we met dingen omgaan ;-)”.

2020. In het voorjaar krijg ik een telefoontje. Dat ik wellicht niet meer weet wie ze is – ik dacht het wel, uiteraard (!) – en dat ze heel graag een reportage bij mij zou boeken.

In juli verschijnt ze voor mijn lens. Even fris en levendig als de toen zestienjarige Tine. Ondertussen hebben we beiden meer moraal ontwikkeld, zouden we de band wellicht niet meer vlugger zetten maar ik heb bij Tine nog steeds datzelfde gevoel. Ze is iemand die het leven vrolijker en lichter maakt.

Ook de kinderen verschijnen fris en fruitig voor de lens. Een heerlijke reportage om mijn dag te starten.

Dank je voor het vertrouwen!

Heel fijn je terug te zien 🙂

Liefs,

*Indien je behoort tot de ploeg na ons, wil ik me, bij deze verontschuldigen, het was niet netjes van ons.

www.ann-elise.be/fotografie