Ik volg een workshop bij Liesbeth Criem. Een wegomlegging en 2 moddervoeten later arriveer ik 10 minuten te laat. Op mijn broek heb ik een vlek in de vorm van België. Ik voel me een beetje warrig.

Ik vang naast me twee vriendelijke ogen. Siska. Ze vertelt haar verhaal. Ze treft en raakt me. Na de workshop vertelt ze dat een reportage bij mij al langer op haar droomlijstje staat.

Als ik de dag nadien ’s morgens aan mijn pc mijn eigen secretaresse zit te wezen en mijn administratie op orde breng piept er een heel mooi bericht mijn messenger binnen. Ik krijg een superlief berichtje van Siska. Het voelt een beetje als de zon die doorbreekt op een sombere grijze maandagochtend.

We sturen heen en weer. Delen elkaars troostkaartjes met de wereld https://blog.ann-elise.be/2020/12/19/een-kartje-troost-alsjeblieft-en-doe-er-nog-wat-ruimte-bij-voor-mijn-verdriet/) omdat we geloven in de kracht van verenigen en vrij snel boekt Siska ook een reportage.

In december staat hen reportage gepland.

Het wordt voor mij een bijzonder mooie reportage. Het zijn twee gezinnen die samen smelten. Ze zien elkaar allemaal zo graag! Dat zie je gewoon in hun blik! En er is ruimte… Ruimte voor wat was. Ruimte voor het verdriet en ruimte voor de identiteit van bijvoorbeeld Siska haar dochtertje (Siska verloor haar man). En tegelijkertijd is er eveneens heel veel ruimte en liefde voor wat komt… Alle voeten dragen hun eigen schoenen. Maar de neusjes van alle schoenen gaan stiekem allemaal dezelfde richting uit.

Siska, wat fijn om jou en jouw gezin te mogen leren kennen!

Lieve groet,

www.ann-elise.be