Mijn hart bonkte op de deur van één van mijn hartkamers. “Kom, het is tijd.” Het was 31 maart 2015. De dag die al een jaar in fluo-ikeageel in mijn agenda stond. Ik werkte ondertussen 8 jaar in een woonzorgcentrum. De lucht rook er al even niet meer fris of veelbelovend. Ik miste uitdaging. Het was 31 maart 2015 en ik gaf mijn ontslag.

Het duurde even voor ik mijn weg vond. Maar ik had een docent woord* die me toefluisterde “Ga voor je dromen. Je kan het. Je denkt alleen dat je het niet kan.”, ik had docenten beeld* die ruimhartig hun kennis en kunnen met me deelden en ik had een achterban die in me geloofde.

Op een bepaald tijdstip, op een bepaald moment werd mijn droom een realiteit. Ik diende een voorstel in voor de illustraties van de volksverhalenroute – hink stap huppelhartsprongetje – en ik kreeg de opdracht! Het was 1 april 2016 en ik startte zelfstandig.

Men vroeg me om een huwelijk te fotografen. En… er kwamen meer reportages en plots was ik een tekenende plaatjesschieter. Wat ongepland, maar in deze beeldende wereld voelde ik me thuis als een boerin op haar erf. Mijn lichaam verzoende zich met de aarde tijdens mijn buitenreportages. Dat gewroet in de aarde leidde tot een kennismaking met plantenvrienden. Gefascineerd door deze nieuwe wereld werd ik herborist en volgde ook een jaaropleiding wildpluk. Als frivole kroon op mijn veelzijdigheid ontdekte ik door mijn herboristenopleiding een liefde voor koken.

Toch bleek dat de waarheid zich liet liegen. Want dat wat ik al heel mijn leven écht wou? Dat bleef onder een laagje stof in de kast beschimmelen.

Ik plooide me in een omhelzing met mezelf en schreef me in voor een opleiding schrijven. Maar ik had altijd al een grote kennisdorst en had het gevoel dat mijn dorst in de lessen niet gelest kon worden. En plots, door een speling van het lot – we hadden namen mogen opgeven voor een auteurslezing – kreeg ik na een boeiende avond, enkele maanden les van één van mijn favoriete schrijvers***. Ik werd meegenomen naar een land waar zowel oude als nieuwe schrijvers wonen. Ik ontdekte Goethe, Nabokov, Max Porter, … . Er ging een nieuwe wereld open. Plots was er iemand die mijn teksten kritisch nalas en mijn blik verruimde. Iemand met een ontembare liefde voor taal. Dat uitje naar woordenrijk beviel me prima.

En nu is mijn schrijver er terug van door. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik blijf glimlachen. Niet ga zitten morren alsof het mijn begrafenis is…

Ah god, Ik voel me nog steeds onzeker. En ik niet weet wat het ergst is. Schrijven en mislukken of het niet proberen. Maar de laatste maanden vormden wel een weelderig bruggetje van verleden naar toekomst. Mijn tred is nog niet vastberaden maar ik trotseer het pad.

Het is zaterdag 1 april 2023 en mijn hart bonkt op de deur.

ps: 1 april is mijn verjaardag! Mijn onafhankelijke ik bestaat 7 jaar! Voor wie benieuwd is naar wat komt, heb ik een kortverhaal te geef :-).
Het voelt een beetje als een nat badpak na het zwemmen (oncomfortabel) maar bij wijze van verjaardagscadeau wil ik het met jullie delen.

Vul hieronder je naam en mailadres in en ontvang het kortverhaal.
Naam en mailadres worden niet gebruikt voor commerciële doeleinden.

pss: Uiteraard blijf ik vooral fotograaf, tekenaar maar – bij gelegenheid – vertolk ik nog andere delen van mezelf ;-). CU!

THX@:
*Katrien Delbaere
** Trui Chielens en Lobke Rondelez
*** Roderik Six