Enkele jaren terug hoorden we op een festival een papa om zijn dochtertje roepen. “Hazel”. Het meisje had lang, golvend haar en grote bruine ogen. De naam stond haar als gegoten. Vorig jaar toen we naar de info-avond gingen van het eerste leerjaar in de nieuwe school van Rube zaten er mama en papa tegenover ons. Hun dochtertje heette Hazel. Er speelde een glimlachje om hun mond en hun ogen straalden toen ze over hun dochter vertelden. Ik was benieuwd naar het meisje dat Hazel heette. Even later zag ik Hazel, en ook hier straalde de naam haar in pasvorm toe. Een meisje met stralende ogen die naar hartelust droomt, lacht en door het leven huppelt. Meisjes die Hazel heten zijn fantastische exemplaren van het menselijke ras!
Gefeliciteerd, lieve meid!