Illustratie

Jawel, echt wel, GOZO!

GOZO
Bij menig mensen werden wenkbrauwen gefronst bij het horen van onze vakantiebestemming. Gozo, het kleine mystieke eilandje, waar letterlijk de tijd stil lijkt te staan.
Men zei dat ze niet zeiden dat er niets te doen was maar dat het hen vreemd leek om daar een volledige vakantie door te brengen Natuurlijk hadden we hen meteen door. Dubbele negatie. Niet zeggen dat er niets te doen is. Min en min is (wetenschappelijk bewezen!) altijd plus!  Er zou keiveel te doen zijn. (En ze hadden gelijk! De zoutpannen, de citadel, de Ggantija Tempels, een kunstenaarsdorpje, Kerċem,  de dwejra tower, de Sannap Cliffs, de oude gevangenis in victoria, de talrijke musea, kunstgalerijtjes, …)

Waarom gozo? Een tijdje terug zag ik een kunstwerk verschijnen van Tanja, een Vlaamse die in Gozo woonde en er ook een B&B uitbaat.  Vreemd maar ik had het gevoel dat ik naar Gozo moest. Of tenminste dat wij naar Gozo moesten.
Op de één of andere manier heb ik haast geen foto’s van haar werk, maar ze zitten in mijn hoofd, samen met onder andere een wondermooie metafoor van deuren, hieronder wel een piepkleine impressie van onze kamer, een plek waar ik me meteen thuis voelde.


 
 
 
Eilandjes… We hebben grondig onze mening over kleine eilandjes moeten bijstellen.
In de eerste plaats zijn niet alle eilandjes eivormig (dat wist ik wel, maar ik had er nog nooit over nagedacht), waardoor ik me nu al even afvraag waarom een eiland een eiland heet. Waren er twee ontdekkingsreizigers samen de zeeën aan het ontdekken en zei de één tegen de ander: “Ei, land”.   Of was het eerste eiland dat gevonden werd in de vorm van een ei en hebben ze het clichématig dan maar doorgetrokken? Was het eerst ontdekte eiland een parallellogram geweest, dan hadden we onze vakantie op een  klein parallellogramlandje doorgebracht (wat me dat tot de vraag brengt, wat wisten we eerst? Het bestaan van een eiland of het bestaan van een parallellogram?).

Goed, op vakantie dus. Op gozo. Op een eilandje. Het voordeel van een eiland is dat het volledig omringd ligt door water. Het voordeel van een klein eilandje is dat het op KORTE afstand overal omringd is door water. Een mogelijk nadeel van een klein eilandje zou kunnen zijn dat er denkfouten worden gemaakt. Mogelijke denkfout is om te denken dat je zonder plannen of kaart of GPS dan in vrije korte tijd naar zee kan wandelen. Door het feit dat de zee vaak grenst aan iemand zijn privédomein, of de zee zo’n 15 meter lager ligt dan het land op bepaalde plaatsen bezorgt het je toch wel gemakkelijk een wandeling van gemiddeld 3 uur voor je effectief een bereikbaar baaike bereikt (misschien waren we wat te utopisch). Maar wat knikte die zee ons vriendelijk toe!
(Misschien wel belangrijk om te weten: indien je je uitstap plant en wel gebruik maakt van een kaart, ga je van punt A naar punt Zee in twintig minuutjes te voet.)
Gozo, de plek waar je van verwacht dat het zo klein is dat het de moeite niet loont om je verblijfplaats op een papiertje te noteren. Gozo, de plek waar mensen je een lift aanbieden en je van het ene dorpje naar het andere dorpje brengen om te zien of je je misschien al herkent omdat je logischerwijze (ja, zo’n klein eiland) het dorpje waar je verbleef dan ook maar niet uit het hoofd had geleerd. Logisch nadenken bezorgt mezelf (en mijn gezin) altijd zo van die moeilijkheden.
Verder rijdt men in Gozo links. Chauffeurs die zich daar op  de rechterrijstrook bevinden rijden nogal letterlijk op de ‘pechstrook’.
Gozo, met zijn vriendelijke mensen (stiekem verdenk ik hen er van antidepressiva in de koffie te doen, iedereen lijkt er gelukkig) waar het suist van een gezelligheid, waar je spontaan avondjes vult met lange babbels (hey ho! Iedereen spreekt er Engels! Superhandig!) op straat tussen prikkelende gebouwen met de zon op je gezicht…

Gozo het eilandje waar je even terug met beide voeten op de grond komt tijdens een storm. Urenlang voelden we de wind tegen ons aanschuren, hadden we moeite om eens evenwicht te kunnen houden. Iets wat er voor zorgt dat je je bijzonder klein voelt en tegelijkertijd deel voelt van een groter, overweldigend geheel.  (En pas echt klein voelde ik me toen ik in een tevergeefse poging om mijn hoed te redden ontdekte dat ook mijn kleren waren weggewaaid, gelukkig waren er enkele locals die – met succes! – een reddingsactie voor mijn kleren op touw zetten).  Hun transpiratie glinsterde in de zon van alle inspanning.

Katholiek Gozo. De mensen in Gozo zijn erg katholiek en ik vermoed dat dit samen met de graad van werkloosheid (er is GEEN werkloosheid in Gozo) er voor zorgt dat het eilandje veilig en vredig is.  Voor het vieren van hun Heiligen worden straten massaal versiert. Naar aanloop van het feest in Qala werden voetbaltruitjes massaal geruild voor truitjes met de Heilige Sint-Jozef. Je zag er dan ook letterlijk mensen met het beeld van de Heilige door de straten heen dansen. Eerlijk bekennen dat een deel van mij vermoed dat ze eigenlijk vooral het feesten leuk vinden ;-).

Gozo met zijn kliffen  en het steeds ritmisch gezucht van de zee.
Gozo het eilandje dat barst van patronen. Het eilandje dat wordt bewoond door heel wat creatieve, positieve durvers en dromers.

Gozo, het eilandje waar we meer dan 100 km stapten (deels door het feit dat ik niet zo goed ben met busregelingen en de juiste afstapplaats kiezen). 
Gozo, ik geef je een kus met de punt van mijn spreekwoordelijke pen!
En, Tanja en Vince,  dankjewel voor het fantastische, gastvrije, prikkelende verblijf (en dank om speciaal voor ons de sluiproutes te nemen om ons naar de volgende bushalte te brengen  wanneer we de bus weeral eens gemist hadden).
(Voor de liefhebbers: http://www.dartazeppi.com: een fantastisch fijne plek om te verblijven tijdens je vakantie op Gozo)