De zon op je huid voelen, de geur van stro, de lucht door je longen voelen stromen en dan… de kracht van het dansen. Ik werd er zelf stil van. Mijn eerste dansvoorstelling midden in de natuur terwijl de muziek er zachtjes bij geneuried werd. Hoe mooi kan het leven zijn?
De dag van de reportage was één van de laatste van juni en alles was  kurkdroog. Ik gaf hen mee dat het er normaal mooier is. Johanna antwoordde me, met een zekere mildheid in haar stem, dat het nog steeds mooi is. Gewoon anders. Ik voelde me wat betrapt in mijn eigen ‘enge’ manier van denken. Maar goed nieuws! Haar manier van denken werkte aanstekelijk! De dag er na had ik er opnieuw een reportage en ik dacht: ‘Wat is het hier mooi anders’.
Misschien moeten we allemaal leren een beetje meer te denken en te kijken als Johanna.  Zou de wereld geen betere plek worden?