High five en een vuistje voor de sluikstorter die vanaf nu zijn blikje in de PMD-zak gooit!*
De natuur is één groot paradijs. Zou één groot paradijs moeten zijn. Buiten spelen, buiten zijn laat een mens letterlijk en figuurlijk groeien. Je voelt verwondering en waardering.
Wanneer je sluikstort dan vermoed ik dat je geen verwondering en waardering voelt voor de natuur. Het lijkt me moeilijk om je dan verbonden te voelen met je omgeving. Er is dan waarschijnlijk een kantelmoment geweest in je leven waarop je besloot dat deze wereldbol je niets meer kan schelen. Het lijkt me meer dan een kleinmenselijk foutje wanneer we door mensen hun toedoen tweewekelijks een volle kruiwagen afval uit de dijk halen. Het lijkt me een beetje mateloos. Dus lieve sluikstorters, Lucht je hart even om het nadien te volgen en wordt gelukkig. Want wanneer je zelf gelukkig bent heb je de drang om van de wereld een mooiere plek te maken. Dat zouden we heel fijn vinden.
Ik heb een heilzame profilering gedaan van enkele plaatselijke sluikstorters: sommigen hebben een erg jonge baby (héél veel kleine pampers), houden van jupiler en pils van het goedkopere merk en van bifi-worstjes. Eén iemand verzamelt serieuze zakken stront die hij in paarsachtige zakken dumpt in de Waterstraat. Het lijkt me dapper en stoer om je behoeften in een paarsachtige zak te doen. Maar mijn zogenaamde goede smaak die paars een ongelooflijk lelijke kleur vindt dicteert dat het allesbehalve thuishoort in een grasberm.
Misschien is de juiste reactie op deze incompetentie: terug naar school. Bijleren. Leren sorteren en de gevolgen kennen van sluikstorten, van vervuilen. Of een heropvoedingskamp, dat kan natuurlijk ook. Want het lijkt me geen technisch probleem. Iedereen is perfect in staat om zijn blikjes in een vuilbak te gooien (of zijn behoeftes op het toilet te doen).
Ik las onlangs een essay van Jan Terlouw en ook daar wordt sterk benadrukt dat het probleem economisch en maatschappelijk is. Wij mensen kunnen putjes graven op mars, hebben mogelijkheden om genetisch te modificeren, te klonen, … maar we slagen er niet in om maatregelen te nemen waar het zo ongelooflijk hard nodig is. De wereld is krom aan het groeien. Wist je dat de variatie van plant- en diersoorten nog maar 15% van de situatie is in het jaar 1900? De natuur is in gevaar, er passeren filmpjes op Facebook over plastiek zeeën die iedereen héél erg vindt. Maar het is oplosbaar of zou tenminste beheersbaar moeten kunnen worden als iedereen deze boodschap uitstraalt.
Dragen we allemaal bij tot een duurzame wereld? De vraag stellen is hem beantwoorden. In mijn mentale voorstelling? Neen, we kunnen allemaal héél wat meer doen. Geen deo uit spuitbussen gebruiken, ons watergebruik beperken, minder vlees eten, … Misschien moeten we ook wel iets doen aan onze overdosis massaconsumptie. Lijkt me ook een goed begin.
Ik heb ooit een paper geschreven over de mogelijkheid tot veranderbaarheid van gedrag bij mensen en daaruit blijkt dat het veranderen van gedrag vaak moeilijk is.
Het is effectiever om regels op te leggen zodat mensen verplicht worden hun levenshouding aan te passen. De politiek zou het zo moeten organiseren dat iedereen wel milieubewustere keuzes moet maken.
Terwijl ik samen met mijn kinderen het 169ste bierblikje uit de gracht vis besef ik dat wat we zelf voorleven, door onze kinderen onbewust wordt overgenomen. Als je de liefde voor deze wereldbol al op jonge leeftijd aanwakkert, dan heeft je een kind een goede basis en is er sowieso waardering voor alles wat groeit en bloeit.
Er moet politiek en maatschappelijk natuurlijk (natuurlijk 🙂 ) heel veel gebeuren maar natuurlijk moeten we ook blijven geloven. Ik ben er van overtuigd dat onder andere de mooimakers, of minder vlees eten deze wereld vooruit helpt, maar in alle nuchterheid weet ik ook dat dit niet voldoende is.
Er wordt heel veel geld verdiend door het niet duurzaam te doen en veel mensen zijn nu eenmaal niet geneigd om zelf af te zien van de mogelijkheid om veel geld te verdienen. Komaan! Welke regering, welke politieke partij zet de stap?
Waar zitten die politiekers met hun huppelende geestdrift?
Hup! Werk aan de winkel! Voor ons allemaal!
Ik heb er ooit een glasbol mee vol geschilderd… ‘deze aarde is van onschatbare waarde’… en laten we dat vooral niet vergeten!
Liefs,
Ann-elise
PS: Voor de mogelijke sluikstorters: het deponeren van een blikje in een vuilbak (uiteraard PMD), is een subliem, tactiel gebeuren! Echt even proberen! High five of een vuistje voor de dame of heer die vanaf nu zijn blikjes in de vuilbak gooit.
*Niet voor gevoelige kijkers, spuuglelijke foto’s van spuuglelijke gevolgen van menselijke handelingen
http://ann-elise.be/illustratie/urban%20art.html
