De mama van Axelle is een vroegere collega van me. Sommige mensen leer je kennen op de werkvloer, anderen niet. Sommige houden het bij een gereserveerde goedendag  en blijven op het wij-landje van hun eigen discipline anderen huppelen er vrolijk overheen.
Als Femke voorbij kwam dan kon je niet anders dan wakker zijn. Met een besmettelijk enthousiasme kreeg je een brede glimlach, een goedendag en er nog een fijn verhaal bovenop. Zo iemand, als ik heel eerlijk mag zijn, die ik ongelooflijk graag bezig zie en hoor.
Ze heeft zo’n prikkelende humor om gewoon alles te benoemen zoals het is. Dat vind ik ongelooflijk sympathiek. Dat stelt gerust.
De tweede keer dat ik Axelle voor de lens had. Axelle past gewoon zo wonderbaarlijk goed bij de foto’s die ik wil maken, bij de stijl die ik uitwil.  Voor mij terug een reportage met  (ik weet het, ik ben daar weer, sorry) pure poëzie, beeldgedichtjes!

 
De andere reportage van Axelle (voor de nieuwsgierigen onder ons) https://anneliselietaert.wordpress.com/2017/04/18/alles-voor-jeugdigheid/
Na de reportage begint het te druppelen, met de geur van wolkjes op de grond en de gedachte aan een dansende, vrolijke Axelle en het besmettelijke enthousiasme van Femke rij ik naar huis. Wat een fijne ochtend!
Eén van de kaartjes:

Proficiat, lieve, vrolijke prinses!
Femke, dank je voor het vertrouwen!!!!
Groetjes,
Lies
http://www.ann-elise.be