Ik was een uur te laat op reportage, ik had meer dan een uur vast gezeten in de file in Gent. Van mijn kant berichtjes en telefoontjes aan hen dat het nog wat later zou worden, van hun kant berichtjes aan mij dat zij er waren maar dat ik me niet hoefde te haasten.
Maar mijn batterij van mijn telefoon verleende ondertussen geen enkele medewerking en door het feit dat ik ook even onbereikbaar was, begon ik me toch een beeld te vormen van wat zou kunnen komen. Maar ik had geluk. Want aan de ingang van het park stond er geen boze moeder met haar dochter te trappelen met het gezicht op half elf en beiden wijzend naar het uur op hun polshorloge. Neen, er stonden geen ontvlambare dames, op een punt voor zelfontbranding me op te wachten. Ik had zitten vrezen voor een  strijd die misschien hard zou kunnen worden.
Neen, ik kwam al lopend aan en moeder en dochter zaten gezellig op een bankje in de ondergaande zon. Ze hadden ruim de tijd genomen voor een rustmoment onderweg. Boek mee, zon op het gezicht. Alles was eventjes vertraagd en ze zeiden dat ze het niet erg vonden en het best wel begrepen. Dat ze best genoten hadden van de vrije tijd.  De glas-halfvol-manier van kijken dus, die er voor zorgde dat ik met een gerust hart  aan mijn reportage kon beginnen. De stress die ik heel de tijd in de auto had, kon en mocht ik achter mij laten.  Het zinnetje ‘shit, ik ben echt, maar ook echt, te laat’ en ik mochten eindelijk vrede sluiten.
De invloed die andere mensen op ons hebben is vaak groter dan we zelf denken. Deze mama had van het momentje een mama-dochter momentje gemaakt, waardoor ze meteen ook mij een goed gevoel bezorgden.  Ik ben er van overtuigd dat ze ook wel even gedacht hebben bij mijn berichtjes dat het zonde was van hun tijd. Maar dit was een mama die op zo’n moment achterover leunt en loslaat. Wat een wijze en mooie les in ouderschap en wat een mooi cadeau voor mij.  Met een huppelende geestdrift kon ik aan mijn reportage beginnen.
Tijdens de shoot werd ik overvallen door een geluksgevoel. De ondergaande zon die nog even haar stralen over ons heen strooide. Laura, dansend en springend in het licht… echt adembenemend mooi… en een moeder… die naar haar dochter staat te kijken en wie je ziet denken dat dit één van de mooiste dingen is, die haar ooit is overkomen.
Dank je wel, voor het vertrouwen,
Dank je wel, voor jullie tijd,
Dank je wel, voor de heel fijne reportage!
Liefs,

 

www.ann-elise.be/fotografie