Geen categorie

communiereportage Jaliyah – over een geluksvogelfotograaf

Heb ik al verteld welke geluksvogel ik ben?

Ik heb zo’n ongelooflijk fijne werkomgeving. Met licht in alle mogelijke variaties. Blij dat ik geen tandarts geworden ben, want dan moet je hele dagen werken bij van dat veel te fel tandartslicht. (Dat was ik onlangs aan het bedenken bij de tandarts. (gewoon even melden voor wie het lezen wil, bij de tandarts zonder verdoving hé, sorry, vind het nog steeds een beetje stoer van mezelf waardoor ik het wel heel fijn vind om het met heel de wereld even te delen 😉 ).

Goed, mijn werkomgeving. Ik mag heel vaak werken met buitengewoon fantastisch licht. En mijn werklocatie is gewoon een megagroot openluchtmuseum. De toegang gratis, de collectie wisselend. Mijn buitenstudio beweegt mee met de seizoenen. Scherfjes wondermooie natuur. Wat ben ik blij met mijn choix de vivre 🙂

En elk persoontje gedijt wel in de natuur. Er zijn zoveel variaties. Verlegen. Verbloemd of net onverbloemd met wat extra pit, wild van nature.

Jaliyah is er zo eentje. Een wilde schoonheid. Geen paspopje met het blik op eindig maar een meisje met pit. Ze heeft iets ongelooflijks mooi over zich heen. Als kind wou ik altijd zigeuner worden. Maar dan wel van diegene die rondtrekken met paarden, viool spelen en dansen op het ritme van de wind. En als ik me als kind een vriendinnetje verbeelde voor mijn imaginair wereldje dan zag ze er uit als Jaliyah.

Huppelende geestdrift dus tijdens deze reportage 🙂