blog / Fotografie / gezinsshoot

Vol modder aan je voeten thuiskomen :-) Een heerlijke avond met Marieke!

Ook Marieke boekte een gratis wandelreportage. De reportagetijd was gratis, beelden konden achteraf vrijblijvend worden bijbesteld.

Maar het was één van die reportages…

Eén van die reportages waarbij je samen door de velden en grachten zwerft… en vol modder aan je voeten thuiskomt… de nacht tegemoet…

De wind zucht zachtjes. We kennen elkaar van gezicht en naam en Marieke was al eerder klant bij mij maar die avond heb ik het gevoel dat ik met een vriendin op pad ben (en ik vind dat ze ook heel erg lijkt op een heel goede vriendin van mij).

Het wordt een wondermooie zomeravond. Onder het wandelen wisselen we zielenroersels uit. Mijmeren muizenissen en wisselen onvoltooide dromen in de toekomende tijd uit.

Wie me kent weet dat ik lijd aan richtingloosheid. Het idee om wandelreportages aan te bieden met nieuwe wegen is best wel ambitieus.

En dan gebeurt het… Na enige tijd stappen en het ontbreken van bordjes van onze “Drie Grachtenwandelroute” hebben we door dat ons pad niet meer klopt. In plaats van roodkapje ben ik even roodkopje na het opbiechten van mijn vermoedelijke “misstap”.

Dat een mens zo onnoemelijk verdwaald kan zijn en het ook prachtig kan vinden. Ik noem mijn verdwalen soms “vreemd gaan”. Ik heb wel vaker woorden die ik omdenk en soms gewoon dagdagelijks gebruik zonder toe te lichten. Wat vaak bizarre blikken oplevert. Of woorden die ik ooit al lachend fout gebruikte en plots ook echt fout gebruik.

Ik zeg bijvoorbeeld bijna altijd advocado tegen avocado. (MAAR: Wist je dat de drank “advocaat” vroeger met avocado’s werd gemaakt? Zeelieden brachten het recept ooit mee vanuit de Carabische eilanden. Bij gebrek aan avocado’s werd naar een vergelijkbaar recept gezocht… Bleken we in het westen wel een “eitje” voor eitjes te hebben. Dus als iemand lacht met mijn spraakverwarring die onbewust mijn taal is binnengeslopen heb ik wel meteen een uitleg klaar :-)).

GSM-gewijs beslissen we er een dwars-door-alles-tocht van te maken. Beiden delen we een Chiro-verleden en even hebben we het gevoel samen op kamp te zijn. We zijn het winnende vendel :-).

Helaas blijkt De Drie Grachtenwandelroute plots uit zes grachten te bestaan. Hoe we ook grachten trotseren, we worden telkens opnieuw geconfronteerd met een andere gracht. Gelukkig is de zomer en de zon gulzig en zijn de grachten relatief leeg. Mijn tas vol lenzen wordt vrolijk over de gracht gegooid. Zelf gooi ik me – met slappe lach – bij gelegenheid even in de gracht.

Ik hoop stiekem op een moraalridder die ons komt redden. Een prins op een wit paard. Of een prins met een witte baard. Dat mocht eventueel ook. Of een boer. Wie dan ook. Gewoon iemand die ons komt redden. Want de hemel wordt ingepakt en het wordt stilaan donker. Maar ik denk dat zowel boer als prins denkt dat er daar twee loslopende vrouwen met een sierlijke zelfzekerheid over grachten springen en dat ze het gewoon heel fijn vinden (en dat vond ik het stiekem ook).

Enkele uren later dan gepland eindigt de reportage. Het is na tien. De nacht valt voor ons. Ik zwaai haar uit in sterrenlucht. Dezelfde avond nog krijg ik een sms’je om me te bedanken voor de heerlijke wandeling. Idem dito :-), Marieke. Zo dankjewel voor het trotseren van mijn avond-uren :-). Een heerlijke avond waar ik met plezier aan terug denk!

Een reportage die gehuisvest zit in mijn herinneringen.

Heel veel liefs,

Deze reportage wordt zeker en vast ook nog als formule aangeboden. Ik ging al op zoek naar een mannelijke ondernemer om dezelfde wandeling te herhalen maar door een speling van de tijd is die nog niet ingepland. Zin in ook een wandelreportage? Contacteer me via info@ann-elise.be

Voor meer algemene info: www.ann-elise.be

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Communiereportage Estelle

11 december 2020

Indien je niet van koekjes houdt kun je deze website helaas niet bezoeken.   Meer info