BEESTIG! Over even ons geweten aansnijden en het belang van kunst.
Kunst…
Een vorm van het weten ongevraagd aansnijden. Ik vind het belangrijk om met regelmaat mijn jongens mee te tronen in de wereld van kunst en cultuur.
Meestal geven ze hun ongezouten mening, worden er zacht gezegde waarheden duidelijk wanneer ik hun blik even leen.
Hun blik is soms harder, soms zachter. Maar ze ontbinden sowieso andere waarheden met hun (h)eerlijke ongezouten mening.
Het kunstwerk van Anneke Lauwaert kreeg meteen het etiketje “corona-virus” van mijn twee kunstexperten.
Al heel vlug vatten ze dat het vrolijke woord “beestig” een andere lading dekt. Rube, mijn oudste, benoemt het later als een onmacht, ongelijkheid die hopelijk niet eeuwig duren zal.
als je het volledig wil vatten.
Als mens hebben we door de eeuwen heen toch wel vaker ons communiezieltje verbrandt.
We zijn ons vaak niet bewust van ons eigen gedrag. Weten het wellicht niet van onszelf. De vissen van Marco Evaristti maken mateloos veel indruk op onze jongens. De afschuw staat te lezen op hun gezicht. Tot Iben plots zijn mening bijstelt en zich afvraagt waar onze vissoep vandaan komt en zich even later grappend de blenders voorstelt in de viswinkel. “Vissoepje voor mevrouw?”. Ook al draaien we niet aan de knop van de blender, toch hebben we onze eigen bijdrage aan dierenleed. Dergelijke confrontaties komen altijd ietwat ongelegen. We kijken er vaak liever van weg. Een onrustvlinder fladdert door mijn hoofd (of ’t is te zeggen een onrustgoudvis zwemt in mijn gezichtsveld).
Sommige beelden van installaties blijven op ons netvlies hangen als mist.
De installatie van Koen Vanmechelen is ook één die zowel bij ons als bij de kinderen binnenkomt. Thuis nemen we ook nog even met hen de kleine catalogus door. Toetsen af hoe iets binnen komt en wat er door de kunstenaar bedoeld wordt. Rube concludeert dat veel te maken heeft met interpretatie.
Ook al is de tentoonstelling in momenten zwaar… Onze jongens zijn meester in het leven lichter maken. Iben vindt tijdens de poëzieroute vooral Hugo Claus grappig. In Koningsdale, waar hij school loopt krijgt hij wekelijks een uurtje Engels. Zijn vondst: “Hugo Claus the door, please” is goed voor een lachsalvo die zelfs nog in de auto blijft nazinderen.
Stadsfestival Damme, stichting IJsberg, dankjewel dat dankzij jullie mijn jongens kunst kunnen en mogen beleven!
Beeldige groet,
WIE ZORGT MEE VOOR EEN BEELDIGE TOEKOMST VOOR ALLE KINDEREN? KLIK HIER EN TEKEN DE PETITIE!
