Ik had moeten weten dat ik met de beste wil van de wereld geen babe zou kunnen worden

Ik speelde vroeger heel graag van die zelfgeregisseerde toneelstukjes op de speelplaats. Er was ook een meisje die een jaar ouder was, die dan ook mijn vriendin was, maar die mocht van haar juf niet met mij en mijn andere vriendinnen meespelen. In de juf haar gedachten zat dat meisje, Annelies, al bijna in het middelbaar en had het geen zin dat ze met kinderen uit de vijfde klas speelde. Wat die juf nu niet weet is dat ik samen met Annelies in een wijvenclub zit met meisjes uit nog andere klassen. Dat is voor die juf wellicht een gedachte als bladluizen op een appelboom.

Annelies en ik hebben zo af en toe dezelfde humor. Ik weet dat zij schaar en snipperdag bijvoorbeeld ook grappig vindt. Met haar heb ik me op sommige kerstmarkten lichter en luchter dan de lucht gevoeld. Het is zo één van de mensen met wie het altijd fijn, leuk, grappig en amusant is.

Later kwam haar man Wouter er bij, nog later hun zoontje Berre en dochertje Fieke (voor wie ik trouwens het geboortekaartje mocht tekenen).

En dan hebben we zo opeens ook samen een lentefeestreportage.

Tijdens de reportage blijft Wouter plots verwonderd staan en vertelt me met een nauwelijks te imiteren verbazing dat hij nooit had durven verwachten dat ik dit zo professioneel zou aanpakken.

Het is de tweede keer dat hij mijn zijn een beetje in vraag stelt.

Wouter is bijvoorbeeld ook fan van mini’s. Of vooral van vrouwen die met een mini rijden. Hij vindt dat vrouwen die met een mini rijden echte babe’s zijn. Wanneer ik, toen hij dat zei, heel even, een nanoseconde lang, twijfelde om Willy te wisselen voor een mini keek hij me op dat moment oogrollend aan. Dat een mens zo onnoemelijk verdwaald kon zijn als ik op dat moment vond hij ongelooflijk. Want ik had nu toch al moeten weten dat ik met de beste wil van de wereld geen babe zou kunnen worden. Op die bepaalde avond, op die bepaalde barbecue murmelde hij even wat woorden. Dat het best wel goed bedoeld was. Maar dat babes geen bier drinken en dat ze ook geen sarcastische humor hebben, … én dat, babes, ja, gewoon, echte schone vrouwen waren. Ik was meer… ja, one of the guys. Hij belandde even in een weggetje waar de uitweg wat moeilijk te vinden was dat weekend.

Ik vouw de vrouw in mezelf een beetje dubbel als ik maanden later wel heel vaak het woordje ‘mini’ en ‘schone vrouwen’ laat vallen. 🙂

Uiteraard vertel ik hem niets van de maanden vol slapeloosheid waar ik aan de afgrond vertoefde omdat die acrylnagels, echt, echt, niets voor mij waren. Was ik een man geweest dan had ik waarschijnlijk uit frustratie en uit jaloezie tegen alle portieren van mini’s staan plassen (dat is ook een manier om dingen los te laten) maar, dat gaat niet, ik ben een vrouw. En, ik ben een vrouw met manieren :-).

Maar goed, Wouter is naast degene die mijn zijn zo af en toe in vraag stelt ook een heel vriendelijke man :-). Al bij al hebben we elkaar graag :-). En hij heeft ook al een keer voor prins op het witte paard zonder paard gespeeld toen ik hulp nodig had (iets met een gebroken arm).

Annelies en Wouter en hun zalige kinderen.

Het wordt de allerallerallerallerleukste reportage van het jaar. Ik heb de zomer in tijdens die reportage (een zomergevoel is net als een wintergevoel maar dan omgekeerd). Ik lig enkele keren echt letterlijk, letterlijk plat van het lachen (verre van vrouwelijk, ik weet het) en sommige foto’s zijn gewoon mislukt (sorry) door een teveel aan beweging in mijn beeld tijdens mijn lachsalvo’s. Het is zo één van die dagen dat ik mezelf zo voel stralen van binnen uit. Zo één van die dagen met dat gevoel van gelukzaligheid. Werkend omringd worden door van die hele schone mensen! Zo blij dat Annelies nu wel mijn vriendin kan en mag zijn!

Annelies, ik ben ongelooflijk fan van jullie gezin!

Zo dankjewel om zoveel jullie te zijn 🙂