Soms heb ik het gevoel dat ik bij een reportage een deur achter me dichttrek, mezelf even achterlaat en me overgeef aan wat ik zie. Bewegen en kijken. Meer niet. Of toch… Af en toe de geur van humus opsnuiven. Of af en toe een diepzinnig gesprek.  Gedachten die op duiken worden vaak gedeeld met wie ik op dat moment op pad ben.  Vaak wisselen zwijgen en praten elkaar in een soort natuurlijk ritme af. En door de omgeving waarin ik vertoef werken stiltes nooit op de zenuwen.  (Tijdens carpoolmomenten met mijn vroege baas heb ik die stiltes weleens anders ondervonden.)
Een maand terug mocht ik op pad met Gauthier. Een jongen die de schoonheid ziet als de zon tussen de bomen heen priemt. Een jongen die taal ziet als een wereld met onbeperkte mogelijkheden, die poëzie leest en voelt, die tuurt naar wolkenformaties, filosofeert over bomen… Een jongen die omwille van zijn mooie zijn ook na de reportage nog lang bleef nazinderen.
Fijne kerel, gefeliciteerd met je vormsel!
En aan de mama, hartelijk dank voor het vertrouwen en de fijne gesprekjes!!

www.ann-elise.be